O alumnado de frauta do Xan Viaño co 8M

O alumnado de frauta do conservatorio, tamén se une á celebración do Día Internacional da Muller, compartindo con nós, os seus traballos realizados sobre compositoras da historia da música. Estes traballos inclúen información moi interesante sobre a súa vida e obra, e incluso tamén engaden obras interpretadas por eles mesmos na frauta, resultando unha actividade do máis enriquecedora. Compartimos a continuación unha mostra destes traballos, non sen antes agradecerlle a todos os alumnos e alumnas a súa participación nesta iniciativa, e de xeito especial a súa profesora de frauta Soraya García Riveiros, por animalos a investigar e participar neste emocionante proxecto.


 CLARA SCHUMANN

Érika González Pérez 

5º GP Frauta Travesera

1. INTRODUCCIÓN: 

Clara Wieck, más conocida como Clara Schumann, fue una pianista y compositora  alemana, más importante del siglo XIX, y su carrera fue clave en la difusión de las  composiciones de su marido, Robert Schumann. También es considerada como una de  las pianistas más distinguidas de la era romántica. Compuso piezas para piano en  solitario, música de cámara, piezas corales y canciones. 

  

2. BIOGRAFÍA:
Clara Schumann nació el 13 de Septiembre de 1819 en Leipzig, Alemania. Era hija de Marianne Tromlitz y Friedrich Wieck, un reconocido maestro de piano que tenía un negocio de venta de partituras y pianos, y su madre era una cantante famosa que interpretaba solos semanales para piano y soprano en el Gewandhaus. Sus padres se separan, y Wieck acaba quedándose con la custodia. El padre comenzó a enseñarle piano a los 5 años con los mejores profesores. A los 9 años ya tocaba en público, dio su primer recital en la Gewandhaus de Leipzig a los 11 años y al año siguiente se fue de gira por Paris. A los 14 años ya comenzó a componer El concierto para piano en Do Menor. La gira marcó su transición de una niña prodigio a una joven intérprete. En 1835 se enamoró de Robert Schumann, y cuando Clara cumplió los 21 años, ambos se fugaron para casarse en contra de los deseos de su padre. Wick no quería que estuviera con Robert porque pensaba que no podría darle una vida digna a su hija. Después de casarse, Robert logó demostrar su solvencia moral y económica. Clara Schumann recorrió Reino Unido por primera vez en abril de 1856, mientras su esposo aún vivía pero no podía viajar. Fue invitada a tocar en un concierto de la London Philharmonic Society por el director William Sterndale Bennett, un buen amigo de Robert. Tomó un descanso de las representaciones de conciertos, que comenzó en enero de 1874, y canceló su gira habitual en Inglaterra debido a una lesión en el brazo. Descansó el resto del año, y cuando volvió a dar un concierto, se dio cuenta de que no se había recuperado completamente. En 1885, Clara interpretó el Concierto para piano en re menor de Mozart, y tocó nuevamente sus propias cadencias. Al día siguiente, interpretó el Concierto para piano de su esposo con la dirección de Bargiel. Tocó su último concierto público en Fráncfort el 12 de Marzo de 1891, y la última obra que interpretó fue Variaciones sobre un tema de Haydn de Brahms, en una versión para dos pianos, con James Kwast. El 26 de marzo de 1896, sufrío un derrame cerebral y falleció el 20 de mayo a los 76 años. Fue enterrada en Bonn el el Alter Friedhof junto a Robert, según su propio deseo.

 

3. COMPOSICIONES: Clara aprendió a componer y, desde la infancia hasta la mediana edad, realizó una buena producción. Clara escribió que “componer me da un gran placer… no hay nada que supere la alegría de la creación, aunque sólo sea porque a través de ella uno gana horas de olvido de sí mismo, cuando uno vive en un mundo de sonido. A medida que crecía, se preocupaba más por otras responsabilidades en la vida y le resultaba difícil componer regularmente, y escribió en su diario: “Alguna vez creí que tenía talento creativo, pero he renunciado a esta idea. Una mujer no debe desear componer. Ninguna ha sido capaz de hacerlo, así que ¿por qué podría esperarlo yo?”. La mayor parte de la música de Clara Schumann nunca fue interpretada por nadie más y fue en gran medida olvidada hasta que resurgió el interés por ella en la década de 1970. Hoy sus composiciones son cada vez más interpretadas y grabadas.

Esta es la obra que he interpretado: file:///C:/Users/Admin/Downloads/IMSLP15825-Clara_Schumann_-_Trio_-_Score.pdf La parte de violín: https://ks.imslp.info/files/imglnks/usimg/0/00/IMSLP15826-Clara_Schumann_-_Trio_- _Vn.pdf

WEBGRAFÍA:
https://es.wikipedia.org/wiki/Clara_Schumann https://www.dw.com/es/clara-schumann-artista-y-supermujer-del-siglo-xix/a 50425190 https://www.ecured.cu/Clara_Schumann

LILI BOULANGER 

Alejandro Vizoso Sautúa, Frauta 4º G.P. 



BIOGRAFÍA 

Marie-Juliette Olga Boulanger, conocida como Lili Boulanger fue una compositora, pianista, organista y directora de orquesta francesa. 

Nació en París el 21 de agosto de 1893 y murió el 15 de marzo de 1918 con tan solo 24 años de edad, durante toda su vida tuvo problemas de salud que condicionaron su vida y su producción musical. Poseía un oído musical perfecto, estudió armonía e interpretó piano, violín, violonchelo y arpa. Toda su familia se dedicó a la música, su abuela Juliette Boulanger era cantante, su padre, Ernest Boulanger trabajó en el conservatorio de París y su hermana Nadia era compositora y fue con ella con la que comenzó sus estudios aunque poco después se puso en manos de Gabriel Fauré, amigo de la familia, quién le dio sus primeras clases de piano. 

Fue la primera mujer que ganó el premio Prix de Rome en 1913 por la obra Faust et Helene a los 19 años y por el cual se trasladó a vivir a la Villa Medici donde se alojaban los ganadores del premio pero la Primera Guerra Mundial hizo que regresara a París y al no poder ejercer como enfermera de guerra por su estado de salud, decidió fundar el Comité Francoamericano del Conservatorio Nacional, organización dedicada a dar apoyo moral y ayuda a las familias de los músicos combatientes en la Gran Guerra. 

La religiosidad es una característica en su obra, sus composiciones son el producto de la continua sombra de la enfermedad y su lenguaje musical oscila entre lo tradicional y lo vanguardista. Poseía una técnica compositiva sólida que le permitía expresar su complejo y atormentado pensamiento y tenía una gran capacidad para fusionar las voces con la orquesta de manera que parecieran un solo instrumento. 

OBRA 

Esta compositora perteneció a finales de la época renacentista, y principios de la edad moderna, teniendo rasgos en sus obras de ambas, pudiendo admirarse ya en estas la influencia del Siglo XX, con obras de carácter vanguardista. 

Algunas de sus obras fueron: 

- Faust et Helene 

- D un matin de printemps 

- D un soir triste 

- Psalmo 22 

- Psalmo 24 

- Psalmo 130 (Du fond de l’abime) 

- Nocturne 

- Vieille priere bouddhique 

 - Psalm 130: De Profundis/”Out of the depths”  - Vieille priere bouddhique

 - Hymne au solei 

 - Soir sur la plaine 

 - Pie Jesu 

Grabación de un fragmento de “D’un matin de printemps”


Bibliografía 

https://es.wikipedia.org/wiki/Lili_Boulanger 

https://bibliotecas.unileon.es/partitULE/2018/02/24/lili-boulanger www.last.fm 

mujeresextraordinariasfrancesdearanda.blogspot.com 

jordicervellogarriga.wordpress.com 

https://www.lavanguardia.com/cultura/culturas/20190414/461563408233/compos itoras-musica-anna-beer-armonias-y-suaves-cantos-francesca-caccini-barbara-strozz i-elisabeth-jacquet-marianna-martines-fanny-hensel-clara-schumann-lili-boulanger-eli zabeth-maconchy.html



EUGENIA OSTERBERGER

(Madame Saunier)
Ismael Freire Vilariño
4º GE Frauta travesa


Prudencia Eugenia Juana Osterberger Luard (Santiago de Compostela 1852, Niza 1932) foi unha das protagonistas da escena musical galega no século XIX, contribuíndo de forma singular á creación dunha música galega académica de raíz popular. Participou de forma activa na vida cultural e social da Coruña e Compostela e foi académica correspondente da Real Academia Galega desde a súa fundación. Osterberger creou composicións para piano solista así como cancións ou melodías galegas para voz e piano.
Casada con Francisco Saunier Goubard de quen toma a seu apelido para ser recoñecida como Madame Saunier. Tivo sete fillos: Jorge (1880), Luis (1881), Eugenio (1883), Hipólito (1885), Manuel (1891), María Elisa (1892), Rosinas (1894).
Filla dunha coruñesa e un grabador e litógrafo alsaciano, mostrou dende nena grande interés pola música e aprendeu a tocar o piano moi cedo.
Foi criada nun ambiente de sensibilidade artística e tivo acceso a formación intelectual e artísitica máis completa do habitual na época para as mulleres.
Antes de cumplir os nove anos, o seu tío Justo Luard comproulle un piano na tenda que sería o seu proveedor de partituras dende entonces, Canuto Berea. Participou na elección do instrumento o organista da catedral de Santiago de Compostela (Mariano Tafall) que posiblemente fose o profesor da nena.

Anos máis tarde mandárona estudar na localidade francesa de Juilly (Sena e Marne) cerca de París no colexio femenino rexido por monxas da orden das Dames de Saint Louis. Esta formación permitíulle posteriormente gañarse a vidad dando clases de Francés o Música sen necesidade de casarse, como se pode ver nun artigo do Diario de Santiago da época.
Profesora de francés e música
 

En Francia coñeceu a Francisco Saunier con quen casou e instalouse na cidade da Coruña. Nesta cidade relacionouse con grandes personalidades da música e da literatura como Emilia Pardo Bazán integrándose no sociedad “El Folk-lore Gallego”.
A súa correspondencia do ano 1875 con Canuto Berea, fala do seu traslado a Betanzos por motivos de saúde e pídelle un piano en alugamento; fala de tres obras que estaba compoñendo e que lle enviaría unha vez finalizadas (unha sonata, un impromptu e un terceto. En 1878 pídelle un piano para Carballo, onde está a recibir un tratamento termal.

O 20 de Outubro do 1879, en mellor estado de saúde, casa en Santiago de Compostela e pouco despois no 1880 trasládanse a Coruña onde nace o seu primeiro fillo. E aínda que seguía dando clases, consta no rexistro que a súa profesión era “su casa” como era normal na época.
As convencións sociais da época en relación coas actividades propias que correspondían a unha muller da súa condición, impedían que as súas interpretacións musicais saíran da círculo familiar ou de amizades. Non estaba ven visto estrear obras que serían propias de un músico profesional máis que dunha señora.
No ano 1907 a revista Región Galaica de Buenos Aires, agradece o envío da súa obra “Cantigas y melodías gallegas”, dedicada ó Centro Gallego de Buenos así como outras composición súas entre as cales se cita unha “Muiñeira” e unha “Melodía Gallega”. Tamén se coñece a súa actividades concertística ligada a fins caritativos.
Mentres viviron na Coruña o matrimonio organizaba reunións na súa casa nas que ademais de conversar, líase poesía e se interpretaba música.
O último documento de Eugenia Osterberger na Coruña data do 29 de febreiro do 1908 cando lle comunica a Canuto Berea que se traslada  á Costa Azul (Niza) en Francia.
Seguiu compoñendo pero tamén o pasaron mal coa primeira guerra mundial; e pouco antes de finalizar a guerra, o 11 de setembro de 1918 falecía o seu marido e ela permaneceu na cidade francesa ata a súa morte o 8 de febreiro do 1932.
Polas súas contribucións no campo da música, foi nombrada membro correspondente da Real Academia Galega na sua fundación no ano 1906.

A maior parte da sua obra e descoñecida; moita dela foi publicada pola editorial de Canuto Berea, F.Laurens en París e as editoriais de Benito Zozaya e Casa Dotesio en Madrid.

Mentres vivíu na Coruña foi mestra de música contando como súa alumna a coñecida pianista Pilar Castillo. 

A figura de Eugenia, permaneceu no olvido durante máis de cen anos; ata que a investigadora Rosario Martinez encontrou casualmente o nome da compositora nun artigo sobre Sofía Casanova. A partir de ese momento comenzou unha investigación que reconstruiu a vida da compositora redescubrindo catorce das súas obras que serían estudiadas e analizadas pola musicóloga Beatriz Lopez Suevos.
Escribe fundamentalmente obras para piano e cancións de salón para voz e piano e están repartidas en distintos archivos e bilbiotecas de España e  contribuiu á creación dunha música académica galega de raíz popular.
A súa obra está á misma altura que a dos compositores varóns do seu tempo, como Baldomir ou Chané ou Xoán Montes. E ten como punto de partida a reivindicación e recuperación da cultura propia no diálogo coas correntes europeas de seu tempo recuperando o autóctono, o noso, pero na cultura do Romanticismo; buscando nas súas letras vocais a raíz popular e da súa Galicia natal.

Compuxo al menos 3 valses: Lucia (vals de salon). Les Hirondelles (vals de salon) e Insunuante (vals lento).
Outras obras serín Leó Rouet de Grand maman (Fileuse), Meditation (Nocturne),  Pavana Louis XIII.
Da súa época francesa recuperáronse dúas composicins: Zingha-Bandi e Mignardises y Danse Jacquelinette.
As súas obras vocais son fundametalmente melodiaas galegas e algunha composición italiana e francesa; como son Mami dicesti Op.158 e Ove sei?, Les Roses de Saadi, Solitude, melodie romantique, Amour est mort e Simple Histoire.
No 2017 recuperáronse 4 melodías galegas mais outras 4 recollidas en Cantigas y Melodias Gallegas xunto con outras 4 coplas populares. Algunhas son Aunsencia, Adios Galicia ou Neve.
Como anécdota, dicir que ¡Adiós Galicia!, con letra do médico e poeta Manuel Lois Vázquez, e hoxe o himno do concello ourensan de Maside.
Está localizada unha obra súa de cámara, chamada Mélodie Espagnole (Sentimentale) pero é probable que compuxera máis.

Por todo o exposto anteriormente, está claro que Eugenia foi unha muller progresista e adiantada ó seu tempo; esto permitiu, ainda que con dificultades, que se poida disfrutar dalgunhas das súas composicións e abriu o camiño para outras mulleres que destacaron no campo da música despois dela. Foi un exemplo que alentou a outras nenas a dedicarse á música profesionalmente.
A continuación pódese ver unha partitura recuperada:





Bibliografía:
Eugenia Osterberger: A compositora galega da Belle Époque (1852-1932) de Beatriz López-Suevos, Susana de Lorenzo y Rosario Martínez Martínez.
https://es.wikipedia.org/wiki/Eugenia_Osterberger
http://igualdade.xunta.gal/es/protagonistas/eugenia-osterberger
SYMPHONIA VI. Revista do Conservatorio Superior de Música da Coruña


BÁRBARA STROZZI 
 Emma Arias Cailleau
Curso: 2ºG.P Frauta


ÍNDICE
1. INTRODUCCIÓN  
2. BIOGRAFÍA 
3. EL S.XVII, SIGLO DEL BARROCO 
4. OBRAS 

1. INTRODUCCIÓN

Cuando alguien habla de compositores todo el mundo tiene en mente a los más famosos  como Beethoven o Mozart…pero… ¿Nos hemos parado a pensar en el papel de las  mujeres en la música a lo largo de la historia y hasta el siglo pasado? 
Decimos que apenas hay mujeres músicos, o eso creemos. En realidad no tuvieron las  mismas oportunidades que los hombres. 
Es el caso de muchas mujeres como: Hildegarda de Bingen (S.XII); Beatriz de Día (S.XII);  Maddalena Casulana (S.XVI); Francesca Caccini (S.XVI-XVII); Bárbara Strozzi (S.XVII)… En  este trabajo he decidido centrarme en esta última, pero todas son igual de interesantes  para descubrir y aprender de ellas. 


2. BIOGRAFÍA

Bárbara Strozzi nació en Venecia en 1619. Su vida es inusual desde el primer momento,  fue hija de una sirvienta, y de padre desconocido. En un primer momento la bautizaron como Bárbara Valle aunque posteriormente se convirtió en la hija adoptiva del poeta y  libretista Giulio Strozzi. 
Lo que sí que debemos reconocer es que, probablemente, gracias a Giulio, Bárbara pudo  gozar de una educación impensable para las mujeres en esa época. Inmersa y rodeada  por un mundo literario y musical del más alto nivel, tuvo la oportunidad de poder  formarse como cantante y, además, el gran privilegio de estudiar composición con  Giovanni Francesco Cavalli. 
Con tan solo 15 años, la encontramos como cantante y compositora asociada a la  Accademia degli Incogniti creada por su padre adoptivo, Giulio Strozzi en 1637. En esta  academia, Bárbara ofrecía conciertos. Allí fue muy conocida por su intelecto e ingenio. 
Bárbara llegó a ser una importante compositora, también fue actriz de teatro y cantante  de ópera con su voz de soprano. Según se dice, vivió de la composición y tuvo  importantes mecenas1, como Fernando II de Austria. 
Falleció el 11 de noviembre de 1679 en Padua, Italia. Es conocida como la primera  compositora profesional de la historia. 
1. Persona o fundación rica y poderosa que protege a los artistas y  adquiere o promueve sus obras. 

3. EL SIGLO XVII, SIGLO DEL BARROCO 
Esta mujer vivió en el último siglo de la Edad Moderna. Fue un siglo caracterizado por el  Barroco y conocido como el Siglo de Oro español. 
Este siglo fue marcado por numerosas crisis que lo convirtieron en una época de  retroceso. También se perdió mucha población debido a emigraciones a América, el  rebrote de la peste negra, la dureza de la guerra de los Treinta Años…  
En España se sustituyó la monarquía autoritaria por una monarquía absoluta en la que  el rey reinaba sin contar con las instituciones tradicionales. Reinaron los llamados  Austrias menores, Felipe III, Felipe IV y Carlos II. Todos éstos tuvieron sus propios  vasallos, personas que hacían las tareas de gobierno en nombre del monarca. 
Durante este siglo ocurrió la revolución científica y se inventaron máquinas y objetos  como el barómetro por Torricelli, la calculadora de Pascal o el telescopio por Galileo  Galilei entre muchos otros. 
Pero como en cualquier siglo, hubo famosas pinturas por Velázquez, Caravaggio,  Rubens… y esculturas por Bernini. 
La sociedad seguía estando dividida en estamentos, el privilegiado y el no privilegiado.  El estamento más numeroso era la nobleza. 

 Las Meninas, Velázquez 


Gabriele Fonseca, Bernini 
Sociedad Estamental, S.XVII
4. OBRAS.

La obra de Strozzi es especialmente llamativa por el delicado nexo que establece entre  texto y música, posiblemente influenciada por la poesía de su padre. Su producción  consta, fundamentalmente, de música vocal profana, y está en su mayoría escrita para  soprano solista con bajo continuo, lo cual nos hace pensar que probablemente  escribiera para sí misma. La práctica totalidad de sus ochenta y dos piezas publicadas  llevan título ‘cantata’, y son obras largas; también publicó obras bajo el epígrafe de  ‘arias’, que eran canciones más sencillas, estróficas y usualmente con estribillo. 
Su estilo es claramente más lírico que declamatorio, y se caracteriza, entre otras cosas,  por emplear largos melismas1 en sus composiciones. Además, el lenguaje armónico que  emplea es de lo más arriesgado para la época, con un muy buen trato de las disonancias. 
1. Técnica de cambiar la altura musical de una sílaba de la letra de una canción mientras se canta. 
·A continuación dejo un vídeo de la obra que más me gustó de Bárbara Strozzi,  interpretada por la soprano francesa Céline Scheen junto con cuatro instrumentos.  
Barbara Strozzi: Che si può fare op. 8 
LINK: https://www.youtube.com/watch?v=1F458aC_FUM&feature=emb_title Y AQUÍ LA OBRA QUE HE REPRESENTADO:


WEBGRAFÍA Y BIBLIOGRAFÍA 
https://www.melomanodigital.com/barbara-strozzi-una-heroina-del-futuro/ Libro de Historia 3º ESO 
Wikipedia 
https://es.slideshare.net/musica_laeria/mujeres-en-la-msica-16607894 https://enciclopediadehistoria.com/siglo-xvii/


ENTREVISTA Á COMPOSITORA SOFÍA ORIANA INFANTE
POR CANDELA DACAL MANSO - FRAUTA

Entrevista realizada por Candela Dacal Manso á  Sofía Oriana Infante, compositora especializada en música para o cine que foi alumna do Xan Viaño.



Parabéns a tod@s e moitísimas grazas por participar!

Comentarios

  1. Moitísimas grazas polas vosas iniciativas e a os alumn@s por esta labor que desempeñaron con moito agarimo. De seguro que hai tesouros agochados que deixaron moitas compositoras al longo da historia e moitos no presente que amosan a grandeza deste arte con gran esencia femenina, esa esencia que ten o poder de crear e de nutrir.
    Moitas grazas e a seguir propoñendo estas actividades tan hermosas 😊🤗

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

A Orquestra do Xan Viaño con Música Mestra!

8M, Día Internacional da Muller e Música, Mestra!

Música Mestra! en Donas de si, Plan Proxecta +